Tom Boonen blog: Kippenvel

Tom Boonen blog: Kippenvel

Ik was ze al vergeten, tot ik ze plots in mijn ooghoek zag staan. Germaine. De bomma van de affiche van de E3-Prijs, beschilderd met vuurrode lippenstift en een laag schmink. Naast haar stonden vier keiknappe grieten op het podium, maar ik zag de bui al hangen: de bloemen kwamen van haar. De kussen ook. Geweldig.

Ach, Germaine is één van die voorbeelden die winnen in Vlaanderen zo fantastisch maakt. Toen we van het podium stapten, zeiden Freire, Eisel en ik hetzelfde: Dit is met niks ter wereld te vergelijken. Er stond daar vijfduizend man voor ons, superenthousiast. Mensen die mijn naam scandeerden, oprecht gelukkig waren omdat ik de vijfde keer won in Harelbeke. Als je dat ziet, dan doet dat echt iets. Ook al is het zege nummer honderdenéén. Voor het eerst sinds mijn eerste Ronde van Vlaanderen had ik echt nog eens kippenvel op een podium. Bij deze bedankt daarvoor.

Ik weet: niet iedereen in Vlaanderen kan zijn fan van mij. Maar daar in Harelbeke heb ik toch een speciale relatie met het publiek. De meesten waren er al bij toen ik er de eerste keer won in 2004, en leven al de hele tijd mee met dat verhaal van het record. Dat ik er uiteindelijk nog vijf jaar op moest wachten, maakt het allemaal zo speciaal. En weekte niet alleen bij mij, maar ook bij die mensen emoties los.

Ook Lore was er acht jaar geleden trouwens al bij. Het was de allereerste koers ooit waarin ze naar mij kwam kijken. Ook voor haar is het de favoriete wedstrijd, omdat het nog menselijk is. In tegenstelling tot de Ronde verdrink je er niet in de drukte en de stress. Het is ook één van de enige koersen waar Lore vaak naartoe komt, want voor de rest doet ze dat niet zo graag. Ondertussen was het alweer een jaar geleden, van Gent-Wevelgem. Waar ik óók won, inderdaad. Geeft ze dan extra motivatie? Nee, helemaal niet. Ik zeg haar gewoon vooraf wanneer het de moeite loont. Doe maar vrijdag, antwoordde ik deze week, toen ze vroeg wanneer ze nog eens moest afkomen. Dan weet ze dat ik er voluit voor zal gaan.

Nu ik op het hotel zit, begint het trouwens allemaal door te dringen. Vijf keer de E3-Prijs winnen, het is niet niks. Toen ik deze wedstrijd de eerste keer reed, had ik een hele dag tussen mijn kader gehangen en was ik keicontent met een veertiende plaats. Had je me toen gezegd dat ik die wedstrijd vijf keer zou winnen, ik had je gek verklaard. En kijk: nu is het zover. Mijn eerste klein recordje. Voorbij de grote Rik Van Looy, en hopelijk het eerste van een serie. Normaal zweef ik niet al te lang na een zege, staat mijn hoofd al snel bij een volgende koers. Maar deze keer denk ik toch: Dit is best een beetje straf van mezelf.